ม.๓๑๗-๓๑๙

มาตรา ๓๑๗  ผู้ใดโดยปราศจากเหตุอันสมควร [1]พรากเด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปีไปเสียจาก[2]บิดามารดา [3]ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงสิบห้าปี และปรับตั้งแต่หกพันบาทถึงสามหมื่นบาท

ผู้ใดโดยทุจริต ซื้อ จำหน่าย หรือรับตัวเด็กซึ่งถูกพรากตามวรรคแรก ต้องระวางโทษเช่นเดียวกับผู้พรากนั้น

ถ้าความผิดตามมาตรานี้ได้กระทำ[4]เพื่อหากำไร หรือ[5]เพื่อการอนาจาร ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่ห้าปีถึงยี่สิบปี และปรับตั้งแต่หนึ่งหมื่นบาทถึงสี่หมื่นบาท

มาตรา ๓๑๘  ผู้ใดพรากผู้เยาว์อายุกว่าสิบห้าปี แต่ยังไม่เกินสิบแปดปีไปเสีย จากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล โดยผู้เยาว์นั้นไม่เต็มใจไปด้วย ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สองปีถึงสิบปี และปรับตั้งแต่สี่พันบาทถึงสองหมื่นบาท

ผู้ใดโดยทุจริต ซื้อ จำหน่าย หรือรับตัวผู้เยาว์ซึ่งถูกพรากตามวรรคแรก ต้องระวางโทษเช่นเดียวกับผู้พรากนั้น

ถ้าความผิดตามมาตรานี้ได้กระทำเพื่อหากำไร หรือเพื่อการอนาจาร ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงสิบห้าปี และปรับตั้งแต่หกพันบาทถึงสามหมื่นบาท

มาตรา ๓๑๙  ผู้ใดพรากผู้เยาว์อายุกว่าสิบห้าปี แต่ยังไม่เกินสิบแปดปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล เพื่อหากำไร หรือเพื่อการอนาจาร โดยผู้เยาว์นั้น[6]เต็มใจไปด้วย ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สองปีถึงสิบปี และปรับตั้งแต่สี่พันบาทถึงสองหมื่นบาท

ผู้ใดโดยทุจริต ซื้อ จำหน่าย หรือรับตัวผู้เยาว์ซึ่งถูกพรากตามวรรคแรก ต้องระวางโทษเช่นเดียวกับผู้พรากนั้น

---

[1] หมายถึง การพาไปหรือแยกผู้เยาว์ออกไปจากความปกครองดูแลของบุคคลดังกล่าว ทำให้ความปกครองดูแลของบุคคลดังกล่าวถูกรบกวนหรือถูกกระทบกระเทือน อันเป็นการล่วงอำนาจปกครองของบิดามารดาผู้ปกครองหรือผู้ดูแล  ได้แก่ ผู้เยาว์หลบหนีออกจากบ้านก็ยังถือว่าเด็กหรือผู้เยาว์นั้นอยู่ในอำนาจปกครองดูแลของบิดามารดา ผู้ปกครองหรือผู้ดูแล,การที่ผู้เยาว์เต็มใจไปเที่ยวกับจำเลย ผู้เยาว์ยังไม่พ้นจากความปกครองของบิดามารดา และแม้จำเลยจะชวนผู้เยาว์กลับไม่ยอมกลับ ไม่มีสิทธิพาไปและกระทำชำเราผิด,จำเลยไปที่บ้านของจำเลยก็ยังอยู่ในความปกครองของบิดามารดา จำเลยอุ้มเข้าห้องนอนเป็นการพรากเพื่อการอนาจาร(ม.๓๑๗วรรคแรก มีความมุ่งหมายเพื่อให้ความคุ้มครองอำนาจปกครองของบิดามารดา ผู้ปกครองหรือผู้ดูแลที่มีต่อผู้เยาว์มิให้ผู้ใดพาหรือแยกออกจากความปกครองดูแล “โดยไม่จำกัดว่ากระทำด้วยวิธีใดและไม่คำนึงถึงระยะใกล้หรือไกล ,แม้อยู่กับยายแต่ไม่บรรลุนิติภาวะย่อมต้องอยู่ภายในอำนาจปกครอง,กรณีมีอายุและการศึกษาพอสมควรรู้ว่าจำเลยประสงค์ขอร่วมประเวณี ขณะอยู่ที่บ้านมีอิสระไม่ได้อยู่ในความควบคุมของจำเลย ไม่เป็นพราก ๗๘๕๕/๒๕๔๙ ,การที่บิดามารดาอนุญาตให้จำเลยซึ่งเป็นคู่รักพาไปเที่ยวเพื่อให้คุ้นเคยไม่ถือว่าเป็นการพรากผู้เยาว์ ,คำว่า “พราก” หมายความว่า พาไปหรือแยกออกจากความปกครองดูแล จะกระทำการโดยวิธีใดก็ได้ ไม่มีข้อจำกัด ไม่ต้องใช้กำลังหรืออุบาย(ทำในเส้นทางหรือนอกเส้นทางรับส่งผู้เสียหายก็ผิด),การที่ผู้เสียหายออกจากบ้านไปเที่ยวเล่นชั่วคราวแล้วกลับบ้านยังอยู่ในอำนาจปกครอง(แม้ว่าจะออกจากบ้านโดยจำเลยไม่ได้ชักชวน),การที่ผู้เยาว์ขออนุญาตบิดามารดาไปนอนค้างทื่อื่นหรือไปทำธุระอย่างอื่นอย่างใดไม่ถือว่าเป็นการพ้นอำนาจปกครองของบิดามารดา,หากพาผู้เยาว์ไปได้รับอนุญาต แต่กระทำนอกขอบอนุญาตก็ผิดเช่นอนุญาตให้พาไปพบสามีส.ซึ่งทำงานอีกที่หนึ่งแต่พาไปเข้าโรงแรมผิด

[2] บิดาหมายถึงบิดาที่ชอบด้วยกฎหมาย

[3] ผู้ปกครอง หมายถึง ผู้ใช้อำนาจปกครองอย่างบิดามารดา เช่นบิดาที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย แต่ได้เลี้ยงดูผู้เยาว์มาตลอดถือว่าเป็นผู้ปกครอง๕๙๘๙/๒๕๔๘ เช่น เป็นน้าและนายจ้างได้รับมอบอำนาจปกครองจากบิดามารดา,ความผิดสำเร็จตั้งแต่ได้พาหรือแยก การที่บิดามารดาได้รับเงินค่าสินไหมทดแทนและการที่ยอมให้สมรสไม่เป็นการลบล้างความผิดและไม่มีข้อยกเว้นโทษ,

[4] เพื่อหากำไร ได้แก่ ลักเด็กไปเพื่อขอทานหาเงิน ,

[5] เมื่อจำเลยมีเจตนาพรากผู้เสียหายซึ่งเป็นผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจาร ถือว่าได้ว่าความผิดฐานพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจาร ถือได้ว่าความผิดฐานพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจารสำเร็จนับแต่จำเลยเริ่มพรากผู้เสียหายแล้ว แม้จำเลยจะยังไม่ได้กระทำการข่มขืนกระทำชำเราก็ตาม,หากได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองไม่เป็นการพราก,เพื่อการอนาจารหมายถึงพรากเด็กไปกระทำในสิ่งที่ไม่สมควรในทางเพศ หากเด็กและจำเลยต่างมีเจตนาจะอยู่กินร่วมกันฉันสามีภริยาไม่ใช่การพรากไปเพื่อการอนาจารไม่ผิด๓๑๗วรรคสามแต่ผิด๓๑๗วรรคแรก,ต่างจากความผิดม.๓๑๙(การพรากกว่า๑๕ ไม่เกิน๑๘ ไปเพื่อการอนาจารโดยผู้เยาว์เต็มใจ)พรากไปเพื่อเป็นสามีภริยาไม่เป็นการอนาจารไม่ผิด๓๑๙ และ๒๘๓ ทวิศาลต้องพิพากษายกฟ้อง,จำเลยมีภรรยาอยู่แล้ว แสดงว่าจำเลยไม่มีเจตนาจะเลี้ยงดูผู้เยาว์เป็นภรรยา เป็นการพรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจาร ,ให้ไปร้องเพลงและเต้นรำการเต้นรำไม่เป็นเพื่อการอนาจาร,การสำคัญผิดเข้าม.๕๙ วรรคสามไม่ใช่ ๖๒

[6] กรณีไม่เต็มใจ ได้แก่ ถูกหลอกลวงให้ไปด้วย